Real Madryt wygrał u siebie z Atlético Madryt 1:0. Poniżej prezentujemy oceny, jakie zawodnikom Królewskich wystawili redaktorzy i użytkownicy RealMadryt.pl. Skala 1-6.
Fot. własne
13. Courtois
Potwierdził dobrą dyspozycję interwencją po strzale Vitolo z dość bliskiej odległości, choć miał w tym sezonie sporo znacznie trudniejszych parad na koncie. W innej sytuacji, gdy pokonać go próbował Correa, uratował go słupek, choć Belg był tak dobrze ustawiony, że pewnie gdyby futbolówka zmierzała w światło bramki, poradziłby z nią sobie. Jego drużyna wygrała bezpośrednie starcie z ekipą jego największego rywala do Trofeo Zamora. Dziś Belg jest bez wątpienia w czołówce bramkarzy w Hiszpanii, a także na świecie.
Grał dość ostrożnie i nie zapędzał się pod bramkę rywala. W pierwszej połowie Lodi próbował oskrzydlać akcje Atlético, ale Dani był zazwyczaj tam, gdzie być powinien. Dostał duże brawa od kibiców, gdy powalczył o niemal straconą piłkę i wywalczył rzut rożny. W defensywie po raz kolejny trudno mu coś zarzucić. Boczni obrońcy ostatnio w Realu częściej muszą rzeczywiście bronić, a Carvajal wydaje się skrojony do tych zadań wręcz idealnie.
Jego dobra dyspozycja nie może dziwić. Udanie zatrzymywał Moratę i wraz z Ramosem trzymał defensywę w ryzach. Nawet gdy Atlético nieco częściej potrafiło przycisnąć Królewskich w pierwszej połowie, Varane spisywał się bez zarzutu. Był szybki, a do tego solidny w wyprowadzeniu piłki.
Za grę w obronie trzeba go pochwalić, ale… nawet gdy stoper – zwłaszcza o takiej renomie i takich umiejętnościach gry w ofensywie – ma sytuację z pierwszej połowy, musi przynajmniej oddać strzał. Kapitan całkowicie źle trafił w piłkę, która poleciała w zupełnie inną stronę. Można sobie dość łatwo wyobrazić, że z takiej sytuacji można zdobywać bramki. W defensywie nie można mu jednak nic zarzucić. Był solidny, dobrze radził sobie z pomaganiem pomocnikom w rozegraniu i zanotował kolejne zwycięskie derby w roli kapitana.
Cichy bohater? Nie, głośny bohater! W ofensywie można było wymagać od niego więcej, ale wreszcie pojawił się z przodu, dograł piłkę na nos i mógł cieszyć się z asysty. Do tego po raz kolejny świetnie radził sobie z powstrzymywaniem ataków rywala swoją stroną i dał się zwieść właściwie tylko raz – gdy został sam, a obok niego było dwóch przeciwników. Mur, który błyszczał także w ataku.
Jego starcie z Moratą wywołało sporo kontrowersji i nawet wśród byłych sędziów i ekspertów nie wypracowano jednej wersji. Brazylijczyk zanotował jednak kolejny dobry mecz, w którym błyszczał nie tylko w defensywie, zwłaszcza w drugiej połowie, gdy cały zespół podniósł się po kiepskich pierwszych 45 minutach.
Świetnie zaczął. W pierwszych 15 minutach zanotował dwa kluczowe podania do Sergio Ramosa i sam oddał strzał z dystansu. Potem jednak coś w nim pękło i grał znacznie gorzej. Jego podania nie miały w sobie tej charakterystycznej pieczątki, pojawiły się straty i po prostu gorsza gra. Trudno powiedzieć, czy Toni zaczął grać gorzej przez to, że gorzej szło drużynie, czy odwrotnie. W każdym razie po bardzo słabym okresie Zidane zdecydował się na jego zmianę nie bez powodu. I znów to trener miał rację…
Ma patent na derby. Był jednym z najlepszych nawet wtedy, gdy wylatywał z boiska z czerwoną kartką. Wczoraj też jego obecność okazała się kluczowa dla Realu Madryt, choć zaczął mecz praktycznie na prawym skrzydle. W drugiej połowie przeszedł bliżej środka pola, co tylko pomogło mu w wykazaniu się w ofensywie. Odbiory, rajdy, ambicja – sami przed telewizorami też najchętniej wstalibyśmy z kanapy i śpiewali: „Valveeeerde”.
W pierwszej połowie, jak wszyscy pomocnicy, mógł czuć się trochę niepotrzebny, a jego znaczenie było nieduże. Gdy Królewscy zaczęli grać częściej bokami, udało się wreszcie uwolnić nieco Modricia, który chętnie korzystał z większej przestrzeni w środku pola. W przerwie mieliśmy obawę o jego kondycję, ale tym razem Chorwat nie przejawiał aż takich oznak zmęczenia i bez problemów dograł mecz do końca, w którym pokazał się z niezłej strony.
Zidane wziął winę na siebie, ale Isco – tak jak Kroos – zawiódł w pierwszej połowie. Szukał sobie miejsca na boisku przez 45 minut, ale go nie znalazł. Zrobił właściwie tylko jedną akcję godną zapamiętania, gdy nieco ośmieszył Marcosa Llorente blisko linii bocznej. Niewiele to pomogło, ale przynajmniej otrzymał brawa od kibiców…
W meczach z Atlético żadnemu napastnikowi nie gra się dobrze, nawet Benzemie, który zwykle szuka piłki poza polem karnym. Tym razem zdobył bramkę niczym najbardziej typowa „dziewiątka” i jego dołożenie nogi okazało się być kluczem do zdobycia trzech oczek. Poza tą sytuacją próbował rozciągać grę, nie tracił piłek, ale ostatecznie wyróżnił się przede wszystkim trafieniem.
Dał szerokość i energię na prawej flance, jakiej nie mogli dać obciążeni zadaniami defensywnymi Valverde czy Carvajal. Sama jego obecność pohamowała trochę ofensywne zapędy Lodiego. Nie irytował i spisał się co najmniej poprawnie.
To on najbardziej „złamał” to spotkanie, oferując coś spoza repertuaru, jakiego spodziewał się przeciwnik. Jego podanie do Mendy'ego napędziło akcję bramkową, ale nie tylko za nie należy pochwalić Brazylijczyka. Szukał pojedynków i bezpośredniej gry i ewidentnie nie dawał spokoju rywalowi. Bardzo dobra zmiana.
Po pierwszej połowie nie mieliśmy wiele dobrych słów na temat taktyki obranej przez Zinédine'a Zidane'a. Nie zaskoczył jedenastką ani nas, ani rywala. Atlético grało tak, jakby dokładnie znało plan Królewskich na to spotkanie. Ale Francuz zaskoczył w przerwie, wprowadzając dwóch skrzydłowych i to właśnie na boku boiska Real stworzył przewagę i zdobył jedyną bramkę. Cała druga połowa była jednak pokazem przewagi gospodarzy. Ekipa Simeone nie stworzyła po przerwie nawet jednej okazji. Drużyna była zwarta i wyglądała bardzo dobrze. Jego intuicja i trenerski nos może go zawiodły przy wyborze jedenastki, ale relatywnie szybko dokonał korekty, naprawił swój błąd i może cieszyć się z trzech punktów.
Xavier Estrada Fernández nie miał udanego popołudnia. Podjął dość kontrowersyjną decyzję w sprawie nieodgwizdania rzutu karnego po starciu Casemiro z Álvaro Moratą, ale nawet po obejrzeniu wszystkich możliwych powtórek można zrozumieć akurat taki wybór arbitra. W drugiej połowie pozwalał jednak gościom na zdecydowanie zbyt wiele. Vrsaljko fauluje Viníciusa bez piłki? Wszystko w porządku. Felipe fauluje Valverde, za co mógłby nawet wylecieć z bezpośrednią czerwoną kartką? Sędzia nie widzi nawet faulu. I tak to w tej Hiszpanii leci… A potem ci sami, którzy pytali, dlaczego gol dla Sevilli kilka tygodni temu nie został zaliczony, dziś najgłośniej domagają się karnych dla rywali…
Reklamy są jedyną formą, jaka pozwala nam utrzymywać portal, płacić za serwery czy wykorzystywanie zdjęć, by codziennie dostarczyć Ci sporą porcję informacji o Realu Madryt. Dlatego prosimy Cię o wyłączenie AdBlocka, jeśli w pełni chcesz cieszyć się możliwościami nowej strony i korzystać z naszej pracy. Gracias!
Komentarze