„W 80% meczów City gra w systemie 3-2-2-3 z piątką w defensywie”

[…]

Valverde nigdy nie wypuszczał Busquetsa do pressingu na bocznych środkowych pomocników. Dlaczego niektórzy trenerzy nigdy nie zwalniają swojego defensywnego pomocnika z roli ochroniarza stoperów, a niektórzy to właśnie robią?
Z Pepem w każdym tygodniu trenowaliśmy inny pressing. Zależy od rywala: jeśli grają w 4-2-3-1 i twój defensywny pomocnik wyskakuje, to numer 10 rywala zostaje sam. Dlatego wtedy musi zostać na swojej pozycji. Jeśli rywal gra w 4-4-2 z dwoma napastnikami, to kryją ich już stoperzy, a pomocnik może wyskoczyć. Gdy grasz z przeciwnikiem, który stosuje romb i ma mediapuntę - Messiego czy Hazarda - to każde wyjście defensywnego pomocnika powoduje problem. Jeśli rywal gra w 4-3-3 i ustawia szeroko skrzydłowych, to twój pomocnik może wyskoczyć, bo w obronie zostaje 4 na 3. Gdy mówi się, że City gra w systemie 4-3-3, nie jest to prawda. W 80% meczów, jeśli boczni obrońcy schodzą do środka, to na końcu City gra w 3-2-2-3 i broni piątką w defensywie.

[…]

Dlaczego czasami City gra na dwóch pivotów?
Czasami graliśmy na dwóch pivotów, na przykład na Chelsea Conte, bo Hazard schodził do środka i tworzył przewagę. A jeśli brał piłkę i poruszał się przy twoim pivocie, którym był Fernandinho, to mógł cię zabić. Czasami lepiej, żeby defensywny pomocnik poczekał, a czasami, żeby wyskoczył. Mnie szczególnie podoba się, gdy wszystko jest zorganizowane i on wyskakuje. Na przykład gdy rywal ma problem z wyprowadzeniem piłki, a ty już wykonałeś trzy skuteczne pressingi. Nie jest dobrze ciągle czekać z tyłu, bo po bokach defensywnego pomocnika zawsze jest sporo miejsca.

Gdy wyprowadzasz akcję w systemie 4-3-3, normalnie defensywny pomocnik ma czyste linie podań do swoich bocznych środkowych pomocników. Jak zachować tę klarowność, gdy środkowego bocznego pomocnika zamieniasz na drugiego pivota?
Jeśli grasz na dwóch pivotów i chcesz mieć maksymalne opcje na podania, możesz stopniować wyprowadzenie piłki poprzez ustawienie skrzydłowych bliżej środka i wysuwając któregoś bocznego obrońcę. W ten sposób szybko znajdujesz podanie. Dużo zależy od ludzi. Nie jest tym samym gra z Fernandinho, co gra z Gündoğanem czy Rodrim, nawet De Bruyne. Dlatego że De Bruyne czy Gündoğan to mniejszy odbiór, ale większa kontrola i wejście do ataku. Wtedy musisz to zrównoważyć. Dlatego czasami boczni obrońcy City wchodzą do środka pola i stają się pivotami. Najważniejszy jest sens, jaki nadajesz swojej grze. Jeśli w swojej ekipie masz najlepszego Romario i najlepszego Ronaldo, to nie możesz być tak głupi, żeby ustawiać jednego z nich na skrzydle, bo koniecznie chcesz grać w 4-3-3. Musisz wymyślić się na nowo. Z Pepem graliśmy na Sterlinga i De Bruyne'a jako skrzydłowych schodzących do środka i zostawialiśmy boki Mendy'emu i Walkerowi.

Jedną z rzeczy, którą Guardiola rozwinął w City najlepiej, jest to ciągłe mutowanie zależności między środkowymi bocznymi pomocnikami a skrzydłowymi. Co chce tym osiągać?
Wiele osób ma problem z grą pozycyjną. Próbuje się zająć pozycję i nie ma znaczenia kim to robisz. W Bayernie mieliśmy na lewym boku Ribéry'ego i Alabę. Pep mówił: nie ma znaczenia, kto będzie na pozycji obrońcy. Jeśli Ribéry chce wrócić po piłkę w strefę bocznej obrony, Thiago idzie na skrzydło, a Alaba schodzi do środka jako boczny pomocnik. Nie miało to dla nas znaczenia. Przy tym po stracie piłki w takiej sytuacji każdy miał inną odpowiedzialność: w takim wariancie Ribéry był bocznym obrońcą aż do odbioru futbolówki. To wszystko jest powiązane z jakością indywidualną: są zawodnicy, którzy nie czują się dobrze, gdy muszą wymienić się pozycją ze skrzydłowym, ale Gündoğan może to robić, De Bruyne grał na skrzydle, Sterling gra świetnie w środku, ale już Sané wiele to kosztuje, bo to klasyczny skrzydłowy. Gdy obrona rywala się tak zamyka i jest bardzo mocna, bardzo ważne jest posiadanie skrzydłowych, którzy mogą przełamać defensywę, bo gdy skrzydłowy drybluje przez linię obrony, tak naprawdę jednym zagraniem może pokonać 5 zawodników. Bez wystawienia klasycznych skrzydłowych ryzykujesz tym, że będziesz rozgrywać piłkę bez głębokości.

Rozgrywanie ma sens, jeśli zawodnicy nie są w ciągłym ruchu?
Ludzie rozmawiają o tiki-tace w terminach pejoratywnych. Tu jednak nie chodzi o podawanie sobie piłki, a o przesuwanie ludzi i rozkołysanie rywala 2-3 razy, by znaleźć przestrzeń. Pep zawsze to robił. W Barcelonie jednak nie tak bardzo, ale już w Bayernie tak. Lewa strona w Bayernie była spektaklem i wszystkie pozycje na boisku zawsze były zajęte. Jaką to daje ci przewagę? Na przykład taką, że ty jako defensywny pomocnik, gdy masz problemy, zawsze masz kolegę na każdej pozycji i nawet bez patrzenia może podać tam piłkę, bo będzie tam ktoś stał. Jeśli nie skrzydłowy, to boczny obrońca. Dlatego też mogliśmy tam tak szybko rozgrywać futbolówkę.

Czy dzisiaj jest możliwe rozbicie samym rozgrywaniem tych tak zorganizowanych i przygotowanych fizycznie defensyw? Czy może nieodzowne jest posiadanie zawodników, którzy właśnie wymieniają się pozycjami?
Gdy skrzydłowi i pomocnicy wymieniają się pozycjami, tworzą u rywala wątpliwości. Bo gdy twój skrzydłowy schodzi do środka, a boczny obrońca rywala tego nie trenował czy nie oglądał, to nie wie, czy ma za nim iść czy zostać. Jeśli boczny obrońca za nim rusza, zostawia przestrzeń dla twojego bocznego obrońcy. Jeśli za nim nie rusza, a skrzydłowy wbiega za drugą linię, to zostaje sam. A jeśli to taki zawodnik jak Sterling, świetny w grze 1 na 1, to przeciwnik ma problem. Jest wielu trenerów, którzy uważają, że gdy skrzydłowy opuszcza skrzydło, to nie jest już problemem bocznego obrońcy, a zawodnika, do którego strefy wbiega. Ja wolę, żeby boczny obrońca za nim nie szedł. To jednak sprawa strefowa. To też nie znaczy, że każdy pozostaje nieruchomy w swojej strefie. Poruszasz się w zasięgu 10 metrów od kolegi. Twoje wyjście lub jego brak zależy od pokrycia stref wokół ciebie. Gdy ekipa pokrywa wszystkie strefy, może dostaniesz piłkę, ale nie masz miejsca, by coś zrobić. Gdy rywal kryje bardziej każdy swego, to masz problem z przyjęciem, ale możesz wyciągać swojego kryjącego i robić miejsce koledze.

Co takiego ma De Bruyne?
Grał dobrze jako jeden z dwóch pivotów, grał dobrze jako skrzydłowy zostający na prawym skrzydle i jako skrzydłowy schodzący z lewego boku do środka, grał dobrze jako numer 8 i grał dobrze jako numer 10. Technicznie jest świetny, jest bardzo zasobny na boisku i wyjątkowy przy stałych fragmentach. Do tego jest bardzo inteligentny: na Bernabéu poradził sobie świetnie jako fałszywa „9”. Jest młody, ma świetne wejście do ataku i w każdym sezonie ma najwięcej asyst. Nigdy się nie skarży.

Alaba stał się jednym z najlepszych stoperów w Europie. Jak przeszedł z boku na środek defensywy?
Alaba był trochę niezauważany w światowym futbolu pomimo swoich imponujących warunków. Jeśli kupiłaby go ekipa czekająca z tyłu i wybijająca wrzutki, lepiej ustawić go na boku. Jednak jeśli bronisz wysoko, on jest perfekcyjny na środku, bo jest bardzo szybki. Bayern naciska teraz bardzo wysoko, a Alaba dzięki temu działa tak dobrze jako stoper.

Laporte ma takie same cechy?
Laporte to też stoper do takiej gry. Jest imponujący: szybki, silny, wyprowadza piłkę, ma długie i krótkie podanie. Jest idealny pomimo 1,90 metra wzrostu, bo na pierwszych metrach po obrocie jest bardzo szybki w powrocie. Dlatego też Pep w Barcelonie ustawiał na środku Abidala. Był w tym tak dobry jak Alaba. Gdy rywale rozumieją, że masz 70% posiadania piłki i jesteś agresywny w pressingu, to szukają przestrzeni za twoimi plecami. Nie da się zliczyć ile razy Abidal pokrywał pole za drugim stoperem i zapobiegał bramkom rywali. Dlatego też Pep wstawił na środek również Mascherano. Jaki trener na środek obrony wstawia zawodnika z 1,70 metra wzrostu? W Premier powiedzą, że oszalałeś. Jednak Masche był szybki i rozwiązywał problemy, jakie zawsze pojawiają się przy wysokiej obronie.

Dlaczego stoperzy tak cierpią w systemie Guardioli?
Jeśli grasz piłką, czego potrzebujesz od stopera? Nie tylko odwagi w grze do przodu i kontrolowaniu akcji, ale także bycia uważnym na wszystkie szczegóły. Musi być szybki w obrocie i starcie do sprintu oraz mieć wielką intuicję pozwalającą mu wybiec 20 metrów do przodu, by pokryć rywala.