Arda Güler: Jeśli Xabi kiedyś poprosi, żebym zagrał w bramce, pójdę kupić rękawice

– Presja? Hałas wokół mnie nigdy nie był dla mnie presją. Utrudniałoby mi to pracę. Oczywiście są obowiązki, które trzeba brać na siebie, ale to są rzeczy, które pomagają mi dokonywać kolejnych rzeczy, przesuwać suwak wymagań. Jakbym tego potrzebował. Niektórzy mogą uważać, że jestem zbyt grzeczny, bo nie sprawiam problemów, ale mam też wielkie ambicje. Najważniejsze to nie próbować być kimś innym.

– Rzuty wolne? Ostatnio myślę, że zyskałem szacunek dzięki strzałom, które oddajemy na koniec treningów. Po tym łatwiej jest poprosić o piłkę w weekend, gdy jest faul w pobliżu pola karnego. Ale ważne jest znalezienie równowagi między upominaniem się o pewne rzeczy a szacunkiem dla innych i dla klubu. Jeśli na przykład podchodzi Luka Modrić i chce strzelać, musisz oddać mu stały fragment bez słowa.

– Modrić? Zwróciłem się do niego Luka Abi. U nas od małego uczą, żeby do nazwisk starszych dodawać Abi (starszy brat). Nie mogłem po prostu powiedzieć do niego po imieniu…

– Początki? Wiedziałem, że trafiam do największego klubu świata. Ale już na pierwszym treningu poczułem, że mam jakość, żeby grać. Nigdy nie wątpiłem, że w końcu odniosę tu sukces. Juni Calafat nakreślił mi plan. Powiedział, że pierwszy rok będzie trudny, bo inaczej być nie może dla młodego piłkarza, który znał tylko Turcję. Dodał też, że przychodzę na czas po Luce Modriciu i Tonim Kroosie. Sprawy były postawione w sposób jasny, szczery, i dobrze.

– Ancelotti? Carlo to jeden z największych trenerów w historii. Nie wolno zapominać, że mówił publicznie, iż pewnego dnia zostanę jednym z najlepszych środkowych pomocników na świecie. Davide, jego syn i asystent, zawsze starał mi się pomóc. Jestem wdzięczny. Gdy nie grałem, było ciężko, ale to karmiło moją ambicję. Czekałem na swoją chwilę.

– Xabi powiedział mi: „Wiem, że u ciebie to instynkt, że na boisku jesteś wojownikiem”. W jego piłce to często pojedynki jeden na jednego na połowie rywala, coś w rodzaju krycia indywidualnego. Trzeba mieć charakter i agresywną mentalność. W każdym razie w pełni ufam jego planom. Jeśli kiedyś poprosi, żebym zagrał w bramce, pójdę kupić rękawice.

– Ja i Mbappé jak Özil i Cristiano? To fajne porównanie, miło to słyszeć. Oni dokonali wielkich rzeczy. Ale najważniejsze osiągnięcia zawsze bierze drużyna, nigdy tylko dwóch piłkarzy. Atuty Kyliana i moje są dla siebie stworzone. Świetnie się rozumiemy, to płynie. Czasem przed meczem zamienimy parę słów: „Dziś powinniśmy zrobić to i tamto”. Bywają też wieczory, gdy wystarczy jedno spojrzenie. Uważam, że trzeba pozwolić mu grać tam, gdzie chce. Musi mieć tę wolność, do której uprawnia go jego talent. Jeśli schodzi do środka, cofa się, to nie jest bez powodu. Ma do tego wiedzę, rozumie, czego wymaga gra. Gdy robi to on, moją rolą jest wejść w jego miejsce.

– Mam jedną Ligę Mistrzów? Nie wygrałem jej, to nie było moje trofeum (w sezonie 2023/2024, gdy Real sięgnął po Puchar Europy), nie zagrałem w Lidze Mistrzów; wystąpiłem tylko w La Lidze i Pucharze Króla). Trzeba sięgnąć po nowe. To jeden z moich głównych celów. Chcę, żeby dzieci w moim kraju mogły powiedzieć: „Skoro Arda dał radę, ja też mogę”.