Advertisement
Menu
/ fourfourtwo.com

Bandyta zwany Crisem R.

Felieton redaktora Paula Simpsona

Autorem felietonu zamieszczonego poniżej jest Paul Simpson, redaktor naczelny oficjalnego magazynu Ligi Mistrzów UEFA, zatytułowanego Champions. Tego dziennikarza i pasjonata piłki nożnej znamy już z kilku tekstów, które ukazały się w serwisie RealMadrid.pl.

---------------------

"Gibki jak kot, żwawy jak najlepszy tancerz, zabójczy strzelec, który wyrósł w skrajnej nędzy, aby osiągnąć sławę i rozgłos i być wykorzystywanym przez speców od wizerunku".

Te słowa mogłyby idealnie opisywać Cristiano Ronaldo, chociaż tak naprawdę odnoszą się do gościa o ksywce Billy the Kid, notorycznego przestępcy i zabójcy.

Billy the Kid, prawdziwe nazwisko Henry McCarty, z wyglądu z pewnością Crisa nie przypomina. Aby nie być gołosłownym - według Wikipedii Billy wyglądał pokracznie i niechlujnie, chociaż nigdy nie powiedziałbym mu tego w cztery oczy. Ani jemu, ani jego zabójczej broni.

Cris R. wygląda jak wielu ludzi, jak choćby Cliff Richard (popularny na Wyspach piosenkarz - przyp. red.) anno Domini 1958.




















Cliff Richard: 94 miliony euro? Ja poniżej stu nie schodzę.

Tyle że na udeptaną ziemię piłkarskiego boiska Cris R. wychodzi z niezachwianą pewnością rewolwerowca, pewnością, że jest w stanie pokonać wszystkich i wszystko, co stanie mu na drodze.

Nawet podczas fatalnego wieczoru w Rzymie w maju tego roku jego występ miał w sobie coś heroicznego, może nawet coś z pogranicza celowej samozagłady. Widać to było w postawie Crisa R. w jego niezachwianej wierze, że potrafi, jak John Wayne, inny wielki rewolwerowiec, sam rozstrzygnąć losy świata.

Statystyki są tak samo istotne dla Billy'ego Kida, co dla Crisa R.

21 morderstw popełnił Billy the Kid, po jednym na każdy rok swego bandyckiego życia. 42 gole zdobył Cris R. w jednym sezonie. Te 42 gole będą ciażyć na nim tak samo, jak 21 ofiar na Billym.

Billy został zastrzelony przez swego przyjaciela, szeryfa Pata McGarretta. Skończył marnie, zabity w ciemnościach, prawdopodobnie strzałem w plecy.

Różnica jest taka, że statystyki Ronaldo są prawdziwe i niepodważalne, i zawsze takimi pozostaną. A ostatnie badania mówią, że Billy the Kid mógł popełnić "tylko" cztery morderstwa.

Tak, czy inaczej, Cris i Billy to urodzeni indywidualiści.

Billy należał wprawdzie do gangu, którego członkowie zostali pośmiertnie uznani za walczących przeciwko wielkim korporacjom na amerykańskim Zachodzie, lecz nigdy nie grał dla zespołu.

Graczem zespołowym nie jest także Cris R. Ten argument jest często stawiany przeciwko niemu. I co z tego? O to samo oskarżani byli inni geniusze piłki, choćby George Best czy Christo Stoiczkow.

Prawie każdy świetny strzelec był / jest egoistycznym geniuszem.

I jak wielu egoistycznych geniuszy, Cris R. i Billy the Kid to maniacy pracy nad sobą w dążeniu do doskonałości. Obsesyjna chęć Ronaldo do ulepszenia techniki i siły bicia rzutów wolnych równa się jedynie entuzjazmowi Billy'ego do ćwiczenia strzelania do wszystkiego, do czego tylko można, pod każdym możliwym kątem.

Tak, jak amerykański Zachód potrzebował rewolwerowców jak Billy, aby tworzyć swój wielki mit, tak futbol potrzebuje złych chłopców, jak Cris R.

Niechętnie przyznajemy mu status geniusza, lecz uwielbiamy wyrażać dezaprobatę, gdy nie poda piłki do dobrze ustawionego kolegi z zespołu.

Każde "niemoralne" zachowanie Crisa R. daje najgorszym z nas tani dreszczyk moralnej wyższości. Tak samo, jak występki Billy'ego Kida, prawdziwe lub zmyślone, dawały poczucie wartości mieszkańcom amerykańskiego Zachodu.

Dziennikarze zmieniliby pracę w gazecie czy na stronie internetowej dla kilku tysięcy funciaków, lecz oburzają się na domniemaną chciwość Ronaldo, gdy piszą o jego pensji. Hipokryci.

I śmiejemy się z jego ubrań, kpimy z jego wątpliwego gustu.


Delikatny róż marynarki i miażdżące spojrzenie "z brukowca"

Dla kontrastu, Lionel Messi jest sprzedawany mediom jako bohater czysty jak łza, połączenie piłkarskich umiejętności Maradony z nieskazitelnym wizerunkiem szeryfa takiego, jak Gary Cooper.

Cóż, jeżeli westerny coś nam przekazują, to refleksję, że różnica pomiędzy nieskazitelnym a zbrodniarzem jest zazwyczaj o wiele mniejsza i zdecydowanie bardziej zatarta niż wydaje się na pierwszy rzut oka.

I jest coś naprawdę fascynującego i intrygująco autentycznego w zmiennej naturze Ronaldo, jego objawach frustracji i w aroganckim geniuszu.

Można odnieść wrażenie, że Cris, podobnie, jak Billy, zawsze jest w stanie złamać reguły gry i wyrwać się do przodu, gdyż dojdzie do wniosku, że owe reguły zwyczajnie mu nie odpowiadają.

Nie jest to godne pochwały, nie czyni to z niego postaci do naśladowania, ale powoduje, że oglądanie jego poczynań na boisku jest wyjątkowo pasjonujące.

Dlatego właśnie będę rozczarowany, jeżeli Crisowi R. nie powiedzie się w Madrycie.

W futbolu jest wielu zawodników pasujących do profilu Kena, lalkowatego męża lalki Barbie. A gra w piłkę, jak amerykański Zachód i gatunek filmu, który dzięki niemu powstał, potrzebuje swych bandytów.

Wyłącz AdBlocka, żeby zobaczyć pełną treść artykułu.

Reklamy są jedyną formą, jaka pozwala nam utrzymywać portal, płacić za serwery czy wykorzystywanie zdjęć, by codziennie dostarczyć Ci sporą porcję informacji o Realu Madryt. Dlatego prosimy Cię o wyłączenie AdBlocka, jeśli w pełni chcesz cieszyć się możliwościami nowej strony i korzystać z naszej pracy. Gracias!

Komentarze

Wyłącz AdBlocka, żeby brać udział w dyskusji.

Reklamy są jedyną formą, jaka pozwala nam utrzymywać portal, płacić za serwery czy wykorzystywanie zdjęć, by codziennie dostarczyć Ci sporą porcję informacji o Realu Madryt. Dlatego prosimy Cię o wyłączenie AdBlocka, jeśli w pełni chcesz cieszyć się możliwościami nowej strony i korzystać z naszej pracy. Gracias!