Di Stéfano wspomina

Alfredo Di Stéfano twierdzi, że kiedy dokładnie rok temu w Walencji – dokąd przybył, aby spędzić święta ze swoją rodziną – dostał zawału serca, był przekonany, że to już koniec. Argentyńczyk, który jest uważany za jednego z czterech najlepszych piłkarzy w historii futbolu, udzielił wywiadu Televisión Valenciana. Opowiadał w nim nie tylko o swoich problemach ze zdrowiem w Wigilię Bożego Narodzenia w 2005 roku, ale również wspominał różne etapy swojego życia.

– Byłem naprawdę bardzo przestraszony. Przyjechałem, aby spędzić święta z rodziną, a przez moje kłopoty z sercem napędziłem im niezłego strachu. Myślałem, że umrę. Poczułem się źle, miałem zawroty głowy, a potem straciłem przytomność – wspomina.

Di Stefano pamięta dobrze, kiedy pierwszy raz grał w Hiszpanii. Argentyńczyk był wtedy zawodnikiem Millonarios Bogota, a przeciwnikiem jego drużyny była Walencja.

– Upłynęło niewiele czasu od zakończenia wojny. Walencja była wtedy bardzo smutnym miastem.

Z Millonarios Di Stéfano przeszedł do Realu Madryt. Na początku lat pięćdziesiątych odgrywał główną rolę w sporze między klubem ze stolicy i Barceloną.

– Byłem już zawodnikiem Barcelony, ale dowiedziałem się, że kataloński klub chciałby mnie sprzedać Juventusowi, więc znalazłem się w Madrycie. Wywołało to istną burzę. Był nawet moment, w którym myślałem o powrocie do Buenos Aires. Znalazłem się po środku wojny, w której nie miałem nic do powiedzenia – opowiada Argentyńczyk.

Di Stéfano przyznaje również, że kiedy przyjechał do Madrytu wiedział niewiele o swoim nowym klubie, ale chwalił ekipę tworzoną przez Santiago Bernabéu po to, aby walczyć o Puchar Europy. Argentyńczyk pamięta jednak co mu się nie podobało, kiedy odchodził z Realu Madryt.

– Powiedzieli mi, że będę mógł odejść dokąd zechce. Nie podobały mi się te słowa. Miałem wyjechać do Szkocji, żeby grać w Celticu, jednak nie podjąłem tej decyzji ze względu na rodzinę i konieczność przeprowadzki. Dlatego też przeniosłem się do Espanyolu – wyznał.

Przyznał, że przyjaźnił się z Ladislao Kubalą i że miło wspomina pierwszą drużyną, którą miał okazję trenować – Elche. Później wyjechał do Boca:

– Najdziwniejsze jest to, że byłem kibicem River, a cały czas chciałem, żeby wygrywała także z Boca. Jeśli te drużyny stawały naprzeciwko siebie, kibicowałem River, ale ze względu na dziadka sympatyzowałem też z Boca.

Di Stéfano przyznaje, że najlepsze, co widział w futbolu, to „La Máquina" z River: Muńoz, Moreno, Pedernera, Labruna i Lostau. Genialny gracz i trener argentyński wspomina też swoją pracę z Valencią, którą dzieli na trzy etapy. Pierwszy z nich to wygranie ligi, drugi to zdobycie Pucharu Zdobywców Pucharów i wreszcie trzeci, który określa jako najcięższy – spadek Valencii do drugiej ligi. Dzięki ciężkiej pracy zawodników i trenera drużyna już w kolejnym roku powróciła na najwyższy szczebel rozgrywek.

Z meczu o Puchar Zdobywców Pucharów najlepiej pamięta niecelny strzał Mario Kempesa w konkursie rzutów karnych i świetną grę bramkarza:

- Pamiętam, że powiedziałem Pereirze, że w decydujących momentach meczów prawoskrzydłowi gracze zawsze strzelają na prawo, a lewoskrzydłowi na lewo. Być może dzięki tej radzie Pereirze udało się obronić dwa strzały na lewy róg bramki.

Di Stéfano przyznaje, że Walencja odegrała istotną rolę w jego życiu:

- Jestem praktycznie w połowie walencyjczykiem. Mieszkałem tu trzy, lub cztery razy. Mam tu trójkę dzieci, poza tym wiele wnucząt. To także piękne miasto.

W kwestii współczesnego futbolu mówi:

- Na całym świecie piłkarze po trzydziestce są uważani są „weteranów wojennych", ale wolę ich od dwudziestolatków. Nie mogę się jednak otwarcie przyznać do tej opinii, bo wielu się ona nie podoba.