„Przy La Séptimie nie mieliśmy szampana, dostaliśmy od Juventusu”

Dzwoni telefon Pedji Mijatovicia. „Nie przejmuj się, spokojnie, czekamy tutaj, bracie”. Nazywanie bratem kogoś, kto nim nie jest, może być oznaką różnych więzi: klasy, przyjaźni... Fernando Hierro pojawia się w obszernej recepcji. Kiedy już siedzi, jego mowa ciała pokazuje, że przyjaźń tej dwójki jest święta.

Fernando Hierro: Dotarłem, dotarłem, ale królem La Séptimy jesteś ty.

Pedja Mijatović: Cicho bądź, mówimy prawdę...

Dziennikarz: Jesteśmy tutaj, aby mówić prawdę.

M: To było dziwne zjawisko. W lidze nie potrafiliśmy złapać rytmu, ale w Lidze Mistrzów nasza mentalność się zmieniała. Do dzisiaj nie mogę tego wytłumaczyć. Od śmieszności do eksplozji. Trzeba było zobaczyć twarze w szatni...

H: Ależ były różne! Były dwie fazy grupowe (jedna, dwie fazy grupowe Ligi Mistrzów były w sezonie 2001/02, kiedy Hierro sięgał po La Novenę – dop.red.). Po ich przejściu i wyeliminowaniu Bayeru Leverkusen mówiliśmy: „Gramy o nią”.

M: Trzeba pamiętać, że w Madrycie nie mówiło się o wygraniu Ligi Mistrzów. Nie było jak teraz z La Décimą i to dzięki nam. Kiedy Real Madryt mnie sprowadził, prezes mówił mi tylko o lidze.

H: Podobnie było nawet w finale, kiedy 99% osób stawiało na Juventus. Ale jeśli przeanalizujesz zespół zawodnik po zawodniku, tamten Madryt to było equipazo. Illgner, Panucci, Hierro, Sanchís, Roberto Carlos, Redondo, Seedorf, Karembeu, Raúl, Mijatović, Morientes...

M: Cholera!

Dz:Tamten zespół był lepszy niż obecny?

H: Real Madryt miał wielkie drużyny... Na poziomie indywidualnym, byliśmy bardzo dobrzy. Byliśmy świadomi, że tamto pokolenie, gdybyśmy nie wygrali, rozpadłoby się.

M: Juve wygrało ligę, myśmy byli koszmarni. Wiedzieliśmy, że trener (Jupp Heynckes – dop.red.) nie będzie kontynuował pracy w Madrycie...

H: Rok był skończony.

M: Baaardzo! (śmiech)

H: Naszą siłą była jakość i jedność. W drodze na mecz wyjazdowy przeczytaliśmy w jednej gazecie, że ze sobą nie rozmawialiśmy, ale tak naprawdę atmosfera była wyśmienita. Do dzisiaj, kiedy ktoś przyjeżdża do Madrytu, jak Šuker, zawsze dzwoni: „Gdzie jesteście?”. Kiedy minęło piętnaście lat, Lorenzo Sanz zorganizował spotkanie w hotelu. Jako prezes potrafił stworzyć wielką ekipę. Dobrze zarządzał i razem z Fabio Capello (trener Realu Madryt w sezonie 1996/97, rok przed La Séptimą – dop.red.) sprowadził zawodników, którzy wnieśli do drużyny to, czego potrzebowaliśmy. W tym sezonie z Fabio, kiedy nie graliśmy w Europie (Real w sezonie 1995/96 był szósty w lidze i nie zakwalifikował się do europejskich pucharów – dop.red.), prawie wszystkie mecze mieliśmy w poniedziałki, pokazywała je Antena 3. Zawsze dawał nam dwa dni wolnego i razem chodziliśmy na kolacje. Dzwonił do mnie i pytał: „Ilu was jest?”. Jeśli odpowiadałem, że jesteśmy wszyscy, rozweselał się. Nie interesowała go, jaka to była godzina, chciał przede wszystkim zachęcić nas do stworzenia grupy. I udało mu się. Nigdy nie poszedłem na tyle imprez urodzinowych. Ludzi tymczasem zostawiono z bzdurami.

M: To była zdrowa, bardzo zdrowa grupa.

Dz: Wiedzieliście, że Heynckes odejdzie. Mieliście wpływ na decyzję?

H: Rzeczywistość jest taka, jak mówiłem: byliśmy dojrzałą drużyną. Nigdy nie zabrakło nam szacunku dla trenera, nie ignorowaliśmy żadnych zasad...

M: Nigdy! Sam trener nalegał, abyśmy się spotykali, pomagali sobie i tak było do końca. Nie było „decyzji szatni”, to było coś, czym się podzielił, aby wszystko wyjaśnić. Był inteligentny. Co więcej, miał na boisku lidera w osobie Fernando (Hierro – dop.red.). Zarządzał nami z boku. Liczyliśmy się z nim.

H: Wszyscy, wszyscy tak robiliśmy. Illgner był nieznany, ale cisnął, jak mało kto. Redondo w środku i Raúl, który grał tam, gdzie go ustawili. Z przodu Pedja i Šuker, którzy gubili obrońców... Nie wiedziałem, czy wygramy, ale wiedziałem, że będziemy mocno rywalizować.

Dz: Ostatecznie wygraliście i skończyliście z legendą czarno-białych Pucharów Europy.

H: Gdybyśmy nie wygrali to z kłopotami, które miały miejsce w klubie, zacząłby się długi kryzys. Madryt powrócił, taki był rezultat. Oprócz sięgnięcia po La Séptimę, zaczęli też na nas inaczej patrzeć na innych stadionach.

M: Zmieniliśmy dynamikę dla reszty historii.

Dz: Bardzo to górnolotne, transcendentne. Odczuwaliście to w taki sposób?

H: Oczywiście. Pamiętam salę do masażu w Amsterdamie noc wcześniej. Normalnie przychodziło pięciu, sześciu zawodników, nie więcej, aby rozluźnić mięśnie. Tamtej nocy było nas ponad dwudziestu. Ze strachu, z szacunku, ponieważ to był wielki dzień. O północy z groszami rozejrzeliśmy się i powiedzieliśmy: „Tak, jesteśmy wszyscy”. Alfonso del Corral (w przeszłości koszykarz i pracownik medyczny Realu Madryt – dop.red.), zawsze powściągliwy, zaczął krzyczeć: „Jutro jesteśmy Madrytem, jesteśmy Madrytem!”. Nikt nie mógł spać. Do rana rozmawialiśmy o jedynej obsesji: „Jutro, jutro, jutro...”.

M: Wyobraź sobie, co to było dla mnie – obcokrajowca, którzy przyjechał z malutkiego kraju (Czarnogóry, wówczas części Federalnej Republiki Jugosławii – dop. red.) i to prawie zniszczonego. Ten młodziak mógł wejść do historii największego klubu na świecie.

H: Dla mnie, co ci będę mówić... Byłem wówczas od dziewięciu lat w Madrycie i kiedy spotykałem jakiegoś weterana, słyszałem: „A ty, młody, ile masz Pucharów Europy?”. Dlatego tamtej nocy rozumiałem Manolo Sanchísa. Podniósł się ze stołka w szatni i powiedział: „Wreszcie mogę spojrzeć w oczy mojemu ojcu!”. Do tego momentu obsesja trwała już trzydzieści dwa lata. Ja wróciłem, aby wygrać jeszcze dwie Ligi Mistrzów. Teraz wiele osób myśli, że wszystko wypracowali Galácticos, ale z nimi przyszła tylko La Novena. Trzy wygrane finały w pięć lat, plus dwa półfinały (jeden półfinał w 2001 roku, przegrany z Bayernem i jeden ćwierćfinał w 1999 roku, przegrany z Dynamem Kijów – dop.red.).

M:Żaden taki jak La Séptima.

Dz: Dobrze, dobrze...

H: Nie, nie, to prawda. Nie pamiętam drugiego takiego przyjęcia, tyle osób na ulicach. Tylko jedno – po powrocie z Mundialu.

M: Rany! Z tymi kabrioletami w drodze na Cibeles.

H: Tego dnia madridismo odetchnęło, odzyskało spokój. Dlatego otoczyło nas takim uczuciem.

M: Spędziłem w Madrycie trzy sezony, ale tylko dzięki bramce w finale ludzie myślą, że grałem tu z dekadę.

H: Kiedy zamykam oczy, przypominam sobie twój rajd po tym golu...

M: Nie wiedziałem, gdzie biec. Gdyby otworzyli bramę, wybiegłbym ze stadionu.

H: Później, kiedy sędzia zagwizdał, wszyscy zaczęliśmy biec, każdy w swoją stronę, szaleńcy.

M: Nie mieliśmy nawet szampana, aby świętować.

H: Lippi (ówczesny trener Juventusu – dop.red.) był kochany. Przyszedł do szatni, żeby nam pogratulować i zobaczył, że świętowaliśmy z wodą i Gatoradem (napój izotoniczny – dop.red.). Po minucie przyszli ludzie Juventusu z ich szampanem. Ależ pokładano w nas niewiele wiary!

M: Żadnej, żadnej...

H: Co by było, gdybyśmy powiedzieli, że byliśmy kontuzjowani...

Dz: Jak kto?

H: Pedja miał małą kontuzję mięśnia, ale trenował w dresie z długimi nogawkami, żeby nikt się nie zorientował i żeby ukryć bandaż. Ja miałem lekkie zwichnięcie.

M: Później był też Mundial, ale mnie nie obchodził. Finału Ligi Mistrzów możesz już nigdy więcej nie rozegrać.

Dz: Również w tym roku mamy Mundial, a Real Madryt zrezygnował pod koniec z ligi.

M: Nie jest tak samo. Ten zespół stracił ligę, ponieważ ważni zawodnicy, lekko kontuzjowani, zaczęli myśleć, że mogliby stracić finał w Lizbonie albo Mundial. Moim zdaniem Madryt oddał ligę w meczu z Barçą na Bernabéu. Zapomniano, że remis był dla nas dobrym rezultatem.

H: Właśnie! Dziwne, że tych wątpliwości ni„e rozwiał występ w Monachium. Wtedy myślałem: „Liga Realowi nie ucieknie”. Ale nieświadomość niektórych piłkarzy spowodowała, że się oszczędzali i to stanowi problem w tym klubie. Zawsze trzeba grać, jakby to był ostatni raz.

Dz: Jak w Amsterdamie.

H: Dokładnie.