FC Carpe Diem

Tomás Roncero to dziennikarz pracujący dla Asa, który znany jest ze swoich mocno skrajnych poglądów na temat Realu Madryt. Niewielu jest aż takich "miłośników" Królewskich. Przeczytajcie co napisał po meczu ze Sportingiem:

Królewska ekstaza Jeśli ktoś z was szuka drużyny harmonicznej; z chłopakami skupionymi na jednym celu; z piłkarzami, którzy odłożyli swoje ego na rzecz zysku kolektywu; z głodem rosomaka; z trenerem, który przekształcił swoje metody trening w obiekt kultu; z bramkarzem, który jest już legendą z rękawicami; z tandemem defensywnym (Ramos-Pepe), który w każdym meczu składa hołd płycie Pink Floyd "The Wall"; z lewym obrońcą, który jest wśród trzech najbardziej widowiskowych i pomysłowych graczy świata (Marcelo); z lewonożnym skrzydłowym, który stał się inżynierem w fabryce tworzenia bramek i poszukiwania niemożliwych do wyłapania dziur przy asystowaniu swoim kolegom (Di María); z napastnikiem ubranym jak Superman, który nigdy nie zawodzi, kiedy umawia się na romantyczną randkę z bramką (Cristiano)... to wszystko to ma Real Mourinho. Wielka drużyna, która przeniosła wczoraj swój stan nirwany na stadion, który sportowo akceptuje jej rozwój do 1979 roku. 0:3 z El Molinón ustawiło lidera w wyrzutni rakiet przed najbardziej wyczekiwanym Klasykiem. Barcelona rozbiła Levante? Tym lepiej. Będą godnym wicemistrzem...

Iturralde, żałosny. Gratuluję Sportingowi i jego trenerowi - cenionemu Preciado - ponieważ ich podejście do spotkania było na szóstkę. Mecz z napięciem, mecz intensywny, ale jednocześnie z poszanowaniem fair play i respektem wobec rywala. To musiało zdenerwować Iturralde Gonzáleza. Byłego sędziego, który cały czas jest aktywny. On nie gwiżdże, on sobie interpretuje. Szuka chwili chwały. Wczoraj strzelał kartkami, jak gdyby grał w jakimś westernie na pustyni Almeríi. Wyrzucił asystenta Mourinho, żeby stworzyć temat do debat na najbliższy tydzień. Straszył piłkarzy Sportingu, żeby uratować swoje złe sumienie. Ominął rzut karny na Sangoyu, żeby pokazać, że Villarrato to wymysł mediów... Nie leć w ch**a, Iturralde. Ty posiadasz broń masowego rażenia w swoim gwizdku [chodzi o wywiad, w którym ten sędzia stwierdził, że z Villarrato jest jak z bronią masowego rażenia w Iraku]. Sprawiasz, że futbol zostaje na drugim planie, a to najgorsze, co może zrobić sędzia. W czerwcu, kiedy odejdziesz na emeryturę, proponuję narodowy hołd dla twojej osoby. Odejdź, seńor González!

Anioł i Demon. Tym pierwszym byłby Di María, a drugim Marcelo. Wyobraźnia do władzy. Radość z madryckiego sadu rozpieściła dobre gusta. Ich szaleństwa na boisku przekształcają wybuchowy atak Królewskich w strumień możliwości. Nawet absencja niezastąpionego Xabiego Alonso nie zakłóciła planu. Tych dwóch dżinów może doprowadzić do szaleństwa każdego.

Ikerman. Kolejna radosna uwaga. Casillas wybiegł w pierwszym składzie Realu w Lidze po raz 433. Zostawił za sobą Hierro (432) i Gento (428). Przed nim już tylko Sanchís (489) i Raúl (499). Ikerón poprawi wszystkie rekordy. Najlepszy kawałki jego biografii dopiero nadejdą.

Euforia. W czasie powrotu z radia moja taksówka minęła Ciebeles. Obiecuję wam, że zobaczycie niedługo uśmiechniętą muzę madridismo. W tej radości utwierdzili mnie fani z różnych stron Hiszpanii. Niech ta Barça już przyjeżdża. Jesteśmy gotowi na wielkie wyzwanie. Nadszedł czas...