Od A do Z hiszpańskiego futbolu: sponsorem litery A - E

A - jak Anti-Madridismo
Głośne transfery, za którymi stoi wielka księga czekowa. Socjopatyczne media. Proklamowana wiara w globalizm i uniwersalizm klubu. Swoista misja ewangelizowania świata w imię jednego słusznego koloru. Białego. To wszystko czyni Real Madryt najbardziej ukochanym klubem Hiszpanii. I najbardziej nielubianym zarazem. Klubem zwanym "rządowym", podobno często i gęsto korzystającym z pomyłek sędziowskich.

Anti-Madridismo stało się jednym z elementów definiujących hiszpański futbol i hiszpańską kulturę piłkarską. I nie mam na myśli jedynie wyjazdowych meczów Realu z Atlético czy Barceloną. Jeżeli możesz zobaczyć Real Madryt grający poza domem, zrób to. I zaktualizuj wcześniej swój słownik wulgaryzmów.

B - jak Bocadillo

Zapomnij o szaliku, czapeczce czy klubowej koszulce... Co definiuje klasycznego hiszpańskiego kibica? Bocadillo i pestki słonecznika (będzie pod literą S). W całym kraju kibice zasiadają na stadionach uzbrojeni w wielkie bocadillo - rodzaj francuskiej bagiety - owiniętej w przeźroczystą folię. Wygląda to jak wielki baton.

I każdy kibic gotowy jest do wzięcia udziału w najbardziej rygorystycznej z możliwych piłkarskiej etykiecie: nikt nie tyka swej kanapy przed gwizdkiem sędziego oznajmującym koniec pierwszej połowy (i ani sekundy wcześniej). To sygnał dla każdego kibica, aby z pasją wbić palce w folię bagietę otulającą. Otwórz ją zbyt wcześnie, zbyt późno, albo wybierz się na trybuny bez niej, a na zawsze przylegnie do ciebie opinia: obcy albo amator. A najczęściej to najgorsze - obcy i amator w jednym.

C - jak Cantera

Hiszpańskiemu kibicowi zawsze opadnie szczęka na wysokość podłogi, gdy dowie się, że cantera oznacza "kamieniołom". Na szczęście oznacza również lokalną kopalnię talentów, tudzież młodzieżową drużynę piłkarską.

Athletic Bilbao korzysta tylko z piłkarzy z cantera vasca - szkółki baskijskiej, czyli chłopaków urodzonych lub piłkarsko wychowanych w kraju Basków. Politykę kadrową Realu Madryt natomiast nazywa się często cracks y cantera, czyli "supergwiazdy i szkółka".

D - jak Día Después, el

Prawdziwa instytucja przez 15 lat, aż do czasu okrutnego zdjecia z anteny w 2005 roku. Poniedziałkowe noce nie są już takie same, odkąd zniknął program telewizyjny El Día Después, czyli "Dzień później". Ten show zrewolucjonizował sposób realizowania programów o piłce nożnej, a jego producenta, Michaela Robinsona, uczynił największą gwiazdą telewizji. Cały czas zresztą bierze on udział w różnych innych przedsięwzięciach telewizyjnych.

Trochę takie angielskie Fantasy Football League, trochę Football Focus i trochę Match of the Day, El Día Después było wspaniałym świętem polityki, kultury, życia społecznego, teatru i całego tego szaleństwa, jakim jest hiszpański futbol. Spektakl, który zawstydzał każdą inną podobną inicjatywę (patrz litera E).

E - jak Estudio Estadio

Wywołujące ból zębów hiszpańskie niedzielne wieczory wypełnione podsumowaniem ostatniej kolejki, z omówieniem taktyki na poziomie ludowego festynu. Z oprawą graficzną, która mogła być uważana za awangardową ze 30 lat temu, gdy program startował.

Gospodarzami są weteran Juan Carlos Riviero i beznadziejny Ińaki Cano z wyjątkowo krzaczastymi wąsami. To także dom "speca" od wywiadów, takiego "nad-wywiadowcy", który uwielbia kamerę, Quique Guasha - samozwańczego przyjaciela zawodników, właściciela opalenizny godnej wizyt w solarium o napędzie atomowym, zazwyczaj zarezerwowanej dla 45-letniego bywalca dyskotek w Pcimiu Dolnym. W dodatku pod wpływem.

Następne odcinki wkrótce.