Sylwetka Carla Ancelottiego

10 czerwca 1959 roku Carlo Ancelotti urodził się w Reggiolo we Włoszech. To właśnie doświadczony szkoleniowiec, który osiągał sukcesy i nie zawodził w wielu klubach w Europie otrzyma zadanie prowadzenia Realu Madryt przez najbliższe trzy sezony. Zanim tu trafił, zdążył otrzymać nagrodę dla najlepszego trenera we Francji w poprzednim sezonie. Od dwudziestu lat pracuje w największych klubach piłkarskich na świecie i jest drugim aktywnym szkoleniowcem pod względem liczby meczów w Pucharze Europy. W ciągu swojej długiej i bogatej kariery wygrał między innymi dwie Ligi Mistrzów, dwa Superpuchary Europy, Klubowe Mistrzostwo Świata i Puchar Intertoto. Poza sukcesami na arenie międzynarodowej triumfował także w rozgrywkach ligowych we Włoszech, Anglii i Francji. W Juventusie, Milanie, Chelsea i PSG zmagał się ze sporą presją, ale w każdym z tych klubów triumfował. Włoch jest gwarancją sukcesu.

Rodzice Carletta byli rolnikami. Ancelotti od najmłodszych lat nie wyobrażał sobie życia bez piłki nożnej. Jako piłkarz został wyszkolony w Parmie, w barwach której zadebiutował jako senior. Po Carla zgłosiła się AS Roma. Z klubem ze stolicy Ancelotti w osiem lat wygrał jeden tytuł mistrzowski i cztery Puchary Włoch. Później postanowił przenieść się do Mediolanu i grać w drużynie prowadzonej przez Arriga Sacchiego. Tam stał się podstawowym zawodnikiem najlepszej drużyny w Europie, z którą zdobył dwa Puchary Europy, dwa Superpuchary Europy, dwa Puchary Interkontynentalne, dwa razy wygrywał rozgrywki w lidze włoskiej i raz sięgnął po Superpuchar Włoch. „Uczyłem go, jak ma się poruszać, ale okazało się, że myśli szybciej niż wszyscy to sobie wyobrażali. To był idealny trener na boisku”, mówi o nim Sacchi. W 1992 roku Carlo Ancelotti postanowił zawiesić buty na kołku, mając na koncie 26 występów w reprezentacji Włoch.

Carlo nie zrezygnował jednak z reprezentacji, zostając asystentem trenera. Po trzech latach postanowił obrać nową ścieżkę i pracować jako pierwszy szkoleniowiec. Pierwszym klubem Carla–trenera była AC Reggiana, klub z miasta, w którym urodził się Ancelotti. W sezonie 1995/1996 ekipa Ancelottiego awansowała do Serie A i o nazwisku byłego piłkarza znów było głośno. W kolejnym sezonie Carletto objął Parmę, z którą zdobył wicemistrzostwo Włoch, zapewniając sobie miejsce w Lidze Mistrzów. Rok później jego drużyna zajęła piąte miejsce. W Parmie Ancelotti prowadził takich piłkarze jak Gianluigi Buffon czy Fabio Cannavaro. Drużyna, którą opuścił przed sezonem 1999/2000, rok po jego odejściu zdobyła Puchar UEFA i wielu za ten tytuł przyznaje mu wielkie zasługi. W 1999 roku przejął jednak Juventus, w barwach którego grał wówczas Zinedine Zidane. Z zespołem z Turynu nie osiągnął jednak wielkich sukcesów. Te nadeszły wraz z sezonem 2001/2002, kiedy Włoch przejął AC Milan, w którym spędził aż osiem lat.

W Mediolanie Ancelotti sięgnął po Puchar Włoch (2002/2003), mistrzostwo Włoch (2002/2003), Superpuchar Włoch (2004), ale największe sukcesy świętował na arenie międzynarodowej. Dwukrotnie sięgnął po Puchar Europy, pokonując w finałach Juventus (po karnych w 2003 roku) i Liverpool (2006/2007). Dziś jest jednym z sześciu trenerów, którzy zdobyli Puchar Europy także jako piłkarze. Pierwszym szkoleniowcem z takim osiągnięciem był Miguel Muńoz, legendarny trener Królewskich.

Po wielu latach spędzonych w ojczyźnie Ancelotti zdecydował się na opuszczenie Półwyspu Apenińskiego i wybrał się do Wielkiej Brytanii, gdzie czekała na niego praca w Chelsea. Już w pierwszym sezonie odniósł duży sukces – The Blues sięgnęli po Tarczę Wspólnoty, wygrali Premier League i zdobyli Puchar Anglii. Po dwóch sezonach na Stamford Bridge stracił pracę, ale dość szybko zgłosił się po niego szejk Nasser Al–Khelaifi, który widział Ancelottiego w roli trenera Paris Saint–Germain. W pierwszym pełnym sezonie pracy Włocha w stolicy PSG sięgnęło po pierwszy od 19 lat tytuł mistrzowski.

Na ostatnich stronach autobiografii Carlo Ancelotti poświęca kilka słów Florentino Pérezowi. Dziękuje prezesowi Królewskich i dodaje, że Florentino zawsze żegnał się z nim słowami: „Carlo, pewnego dnia będziesz moim trenerem”. Ten dzień nadszedł.

Kariera trenerska:
1992–1995: Reprezentacja Włoch (asystent trenera)
1995–1996: AC Reggiana
1996–1998: AS Parma
1999–2001: Juventus FC
2001–2009: AC Milan
2009–2011: Chelsea
2011–2013: Paris Saint–Germain
2013: Real Madryt

Sukcesy jako trener:
– 2 Puchary Europy (2003 i 2007 z Milanem)
– 1 Klubowe Mistrzostwa Świata (2007 z Milanem)
– 2 Superpuchary Europy (2003 i 2007 z Milanem)
– 1 Puchar Intertoto (1999 z Juventusem)
– 1 mistrzostwo Włoch (2004 z Milanem)
– 1 mistrzostwo Anglii (2010 z Chelsea)
– 1 mistrzostwo Francji (2013 z PSG)
– 1 Puchar Włoch (2003 z Milanem)
– 1 Puchar Anglii (2010 z Chelsea)
– 1 Superpuchar Włoch (2004 z Milanem)
– 1 Tarcza Wspólnoty (2009 z Chelsea)

Indywidualne osiągnięcia jako trener:
– Najlepszy trener roku według IFFHS (2007)
– Najlepszy trener roku według UEFA (2003)
– Najlepszy trener roku według World Soccer (2003)
– Najlepszy trener roku w lidze włoskiej (2001 i 2004)
– Najlepszy trener roku w lidze angielskiej (2010)
– Najlepszy trener roku w lidze francuskiej (2013)

Kariera piłkarska:
1976–1979: AC Parma
1979–1987: AS Roma
1987–1992: AC Milan

Sukcesy jako piłkarz:
– 2 Puchary Europy (1989 i 1990 z Milanem)
– 2 Puchary Interkontynentalne (1989 i 1990 z Milanem)
– 2 Superpuchary Europy (1989 i 1990 z Milanem)
– 3 mistrzostwa Włoch (1983 z Romą, 1988 i 1992 z Milanem)
– 4 Puchary Włoch (1980, 1981, 1984 i 1986 z Romą)
– 1 Superpuchar Włoch (1988 z Milanem)