Sami vs Lass

Od przybycia do Casa Blanca Sami Khedira jest podstawowym wyborem Mourinho. Jeżeli tylko nie jest kontuzjowany, występuje w pierwszym składzie we wszystkich ważniejszych meczach, zostawiając na ławce Lassanę Diarrę czy Estebana Granero. Wyjątkiem było ostatnie spotkanie z Barceloną. Nawet Kaká, chociaż gra na zupełnie innej pozycji, musi być rezerwowym, gdyż podstawową formację Realu współtworzy para pivotów - Alonso i Khedira właśnie.

A jednak, gdy obserwujemy Khedirę podczas gry, na pierwszy rzut oka można odnieść wrażenie, że nie robi tam niczego szczególnego. Nic godnego zauważenia ani głębszego zrozumienia. Taki Lass biega niczym terrier, Granero potrafi uspokoić grę w środku pola, a Sami?

Ktoś powie, że od czasu do czasu przebiegnie dość niezdarnie kilkanaście metrów po linii prostej w kierunku bramki rywala. Nie jest tak dobry technicznie jak Lass, na tym polu raczej nie zapunktuje. Rzadko wchodzi w zwarcia z rywalami, jedynie dodaje trochę do gry Blancos między jednym a drugim polem karnym.

Co więc czyni Samiego Khedirę pewniakiem do gry w Realu Madryt?

Miejsce na boisku.
Zacznijmy od ustawienia na boisku Samiego Khediry i Lassa Diarry (pierwsze grafiki z pary) oraz miejsc na murawie, gdzie najczęściej dotykają piłki (drugie grafiki z pary).







W spotkaniu z Lyonem w Madrycie Real grał bardzo wysoko, szybko atakując rywali pod ich polem karnym. Khedira był ustawiony zaraz za ofensywnym kwartetem Realu, zdecydowanie wyżej, niż pozostałych sześciu członków drużyny.

W meczu z Ajaksem Khedira przebywał przede wszystkim na swojej połowie, ale i tak jest ustawiony wyżej niż jego partner z linii pomocy Xabi Alonso.

Na podobnych analizach graficznych po meczach z Malagą i Villarrealem wyraźnie widać, że Niemiec znów przebywa przede wszystkim na połowie rywala. Natomiast w kontakt z piłką wchodzi niemal na całej długości i szerokości boiska, jak klasyczny pomocnik typu box to box, czyli biegający od jednego pola karnego do drugiego.

Analiza boiskowej pozycji i kontaktu z piłką Lassa Diarry pokazuje zupełnie inny sposób gry. Przede wszystkim, nawet w meczach, w których Real wyraźnie dominował, Lass bardzo rzadko podchodził pod ple karne rywala. Francuz operuje przede wszystkim na własnej połowie boiska i tam najczęściej wchodzi w kontakt z piłką. Jego strefa działania na boisku jest zdecydowanie wyznaczona, a podstawowa obowiązująca tu zasada brzmi: nie grać zbyt blisko pola swojego pola karnego i pola karnego rywala, a w strefie pomiędzy nimi. W porównaniu do Khediry Lass znacznie rzadziej ma kontakt z piłką blisko "szesnastki" swojej i przeciwnika. To wygląda tak, jakby strefy obu pól karnych były dla Diarry zakazane. Wnioski te są zbyt oczywiste, aby wynikały z przypadku. Takie są najprawdopodobniej instrukcje Mourinho. Jaki jest powód takiego stanu rzeczy? Przeczytamy o tym później.







Współpraca z Xabim.
Kolejna istotna kwestia to współpraca obu zawodników z Xabim Alonso. Każdy kibic Królewskich wie, że Real może poradzić sobie bez jakiegokolwiek zawodnika, za wyjątkiem Baska właśnie. Jeżeli tylko Xabi nie gra, Real wygląda jak własny cień.

Gdy gra para Khedira - Alonso, ten drugi zajmuje miejsce w środku pola, niedaleko za niemieckim pomocnikiem. Jest ustawiony wysoko, dlatego łatwiej jest mu zagrywać piłki do skrzydłowych, a rywale mają mniej czasu na przecinanie jego zagrań.

Khedira zwykle występuje przeciwko drużynom, które nie ustawią dziesięciu zawodników za linią piłki i skupią tylko na obronie. Rywal taki nie musi otwarcie atakować, ale i nie wychodzi na boisko przestraszony. Przykładem Valencia, Malaga, Villarreal czy zespoły z Ligi Mistrzów. Khedira może więc atakować z linii pomocy, wspierać środkowego pomocnika, mediapuntę czy rozgrywającego. Może zagrywać im piłki i absorbować obrońców swoją obecnością. Albo oddać piłkę Alonso.

Nic wymyślnego w sumie; ma dbać o płynność gry i poruszanie piłki.

A jednak taka gra sprawia, że rywal mniej uwagi poświęca Xabiemu Alonso. I gdy Real zatrzymuje atak przeciwnika, hiszpański pomocnik jest ustawiony wyżej, dzięki czemu łatwiej jest mu posyłać swe zabójcze piłki do partnerów z ofensywy lub rozpoczynać równie niebezpieczne kontrataki. Zapytajcie wymienionych wcześniej przeciwników Realu. Kilka szybkich zagrań i piłka w siatce, zanim się zorientowali, co jest grane.

Dzięki takiej grze Khediry, zarówno Alonso, jak i wyżej ustawiony rozgrywający, są częściej przy piłce. A to powoduje, że Real Madryt automatycznie jest groźniejszy.

Gdy gra para Diarra - Alonso, Hiszpan jest ustawiony lekko przed Francuzem, ale i tak o wiele głębiej, niż w przypadku gry w parze z Khedirą. To daje przeciwnikom troszkę więcej czasu na reakcję na zagrania Alonso, a jego gra staje się mniej skuteczna. Jest to jednak lepszy wybór na zespoły stawiające w meczach z Realem na głęboką defensywę, wychodzące w systemie 4-5-1 lub 5-4-1.

Wtedy ofensywne wejścia Khediry na niewiele się zdają, ponieważ po prostu nie ma na nie miejsca. A Niemiec ani nie przetrzyma piłki jak Alonso czy Mesut, ani nie biega jak Kaká czy Cristiano. Jego plusy zostają zredukowane. I tu przydaje się Diarra, będący bardziej dostarczycielem odzyskanych piłek, co przydaje się w takich spotkaniach. Nie przestanie dręczyć rywala, póki nie odbierze mu piłki. Dzięki temu Real nie musi wprowadzać dodatkowego pomocnika do środka pola, a Xabi Alonso nie zostaje zabiegany przez przeciwnika.

Wynika z tego swoisty paradoks - Real gra głębiej przeciwko słabszym zespołom, a podchodzi wyżej w meczach z zespołami mocniejszymi. Minusem głębszego ustawienia zespołu jest jego mniejsza kreatywność. Gra Alonso nie jest w pełni wykorzystywana, a więcej zależy od środkowego pomocnika. Jeśli on ma zły dzień, cały zespół nie wygląda lepiej, a posiadanie piłki nie zostaje przekute w jakość.