Xabi: Dbam o krążenie piłki

Anglia.
- Gra na Wyspach była dla mnie przywilejem i każdy Hiszpan może powiedzieć to samo. Hiszpania skorzystała na wyjazdach swych zawodników do Anglii. Oni mogli grać na najwyższym poziomie i zderzyć się z odpowiedzialnością, o jaką trudniej gdziekolwiek indziej. Doświadczyli zupełnie innego rodzaju futbolu. Ja na przykład nauczyłem się wiele od takich piłkarzy jak Carragher, Hyypiä, Gerrard czy Hamann, i stałem się dzięki temu lepszym zawodnikiem.

Premier League.
- Tempo gry jest tam inne. Jeśli się do niego zaadaptujesz, rozwiniesz się piłkarsko. Nie jestem zdziwiony, że tak dobrze poczyna sobie David Silva. Jest niesamowitym piłkarzem, a przyzwyczajenie się do tempa gry pozwala wykorzystać je dla własnych korzyści. Jeżeli jesteś wystarczająco dobry, możesz, w tym zwariowanym tempie, nagle i niespodziewanie zwolnić, wcisnąć "pauzę", nacisnąć hamulce, zmylić przeciwnika i już masz go z głowy, dobre kilka metrów od ciebie. To daje prawdziwą przewagę. Jeśli Silva i Mata nauczą się stosować posiadaną przez siebie technikę podczas meczów rozgrywanych z prędkością 100 mil na godzinę, do kadry narodowej wrócą jako lepsi piłkarze, a futbol reprezentacyjny będzie dla nich łatwiejszy.

Hiszpański przepis na zwycięstwa.
- Pasja? Owszem, jest ważna. Lecz przede wszystkim liczy się odpowiednie przygotowanie, piłkarska edukacja młodych adeptów futbolu. Nie pracuje się nad pasją. Istotniejsze jest zbudowanie dobrego zespołu, wiedza, jak zagrać, jak czytać mecz i wydarzenia na boisku. Trzeba umieć naprawdę dobrze rozumieć tę grę. Mniej kwestii motywacyjnych, a więcej przygotowania. Od najmłodszych lat. Patrząc z perspektywy hiszpańskiego futbolu to najważniejsza jest piłka - jej posiadanie i wiedza, co z piłką zrobić i kiedy. Nasza tożsamość jest znana. Ważna jest technika, fundamentalna jest inteligencja. Potrzeba piłkarzy, którzy potrafią interpretować grę, potrafią się dostosować do różnych sytuacji, nie są jednowymiarowi i nie mają tylko jednej umiejętności.

Reprezentacja a Real.
Pomiędzy tymi dwoma drużynami istnieje różnica, ponieważ obie mają zawodników o innych charakterystykach. A jednak w Realu, pomimo zagrywania długich podań, moja rola to gra przede wszystkim na krótkim dystansie - dbanie o odpowiedni ruch piłki, o jej krążenie. A w reprezentacji dbamy o jeszcze większą kontrolę, podania, celebrowanie gry, ocenę czasu i sytuacji, oczekiwanie na kluczowe podanie bez grania tak bezpośredniego, tak szybkiego. Wystarczy popatrzeć na Busquetsa, Xaviego, Silvę, Cazorlę czy Matę. Oni czytają grę na małych przestrzeniach, wiedzą, kiedy dryblować, kiedy krótko podać, kiedy zmienić kierunek ruchu, otworzyć partnerowi miejsce. Ta inteligencja jest podstawą, aby grze nadać kolektywne znaczenie.

Piłkarska tożsamość.
- Osiągnięcie jej zajęło nam sporo czasu i grę wielu zawodników. Teraz ta sama idea, to samo podejście, sposób gry, są wprowadzane we wszystkich narodowych kategoriach wiekowych. Teraz jesteśmy zgodni z naszą kulturą futbolową. Lecz dotarcie tutaj wiele nam zajęło, a po drodze była masa wątpliwości, ogromnych wątpliwości.

- Luis Aragonés i Vicente del Bosque zmienili hiszpańskie podejście na właściwe. Podobnie piłkarze. Wiemy teraz, jaki jest nasz sposób na grę, bez względu na wynik. Wszystko jest świetnie zdefiniowane, mamy właściwych zawodników i właściwą mentalność. Z drugiej strony, gdybyśmy nie pokonali Włochów rzutami karnymi w ćwierćfinale Euro, nasza wiara, nasza wierność stylowi mogłaby zniknąć. To był punkt zwrotny. A potem graliśmy z Rosją i buuum! Niszczymy ich. I Niemców w RPA, buuum! Nasz najlepszy mecz. To budowało naszą tożsamość kolektywu. Myśli się wtedy: "Tak mamy grać, to działa". Sukces przekonał nas, że to odpowiednia droga do przodu. Przeszłość nie liczy się, gdy zapytasz o wynik, ale liczy się, gdy zapytasz o pomysł na grę. Nie znaczy to, że w przyszłości będziemy wygrywać. To znaczy, że wiemy, jak spróbujemy wygrać. Potwierdziło to Euro i Mundial. Teraz znów zaczynamy od tej samej idei.