Na przykład... Raúl González

Santiago Cańizares, były bramkarz Realu Madryt i Valencii, po zakończeniu sportowej kariery rozpoczął współpracę z telewizją i prasą, dla której komentuje wydarzenia związane z hiszpańskim futbolem. Wczoraj na stronie internetowej Asa zamieścił krótki felieton, którego bohaterem jest kapitan Realu Madryt, Raúl. Komentarz wielokrotnego reprezentanta Hiszpanii wydał mi się trafną odpowiedzią na felieton zamieszczony na RealMadrid.pl kilka dni temu.

Wychudzony chłopak, ze zdumiewającą osobowością i talentem, jest najlepszym zawodnikiem Madrytu w historii. Nikt, do dzisiaj, nie rozegrał tyle i nie wygrał więcej. Jesienią ’94 wskoczył do pierwszego zespołu, powodując i zazdrość, i podziw u swoich kolegów, którzy już mieli statut gwiazd. Zadebiutował w Saragossie, marnując pięć okazji bramkowych. Zaledwie tydzień później odkryliśmy, że marnowanie sytuacji to dla niego coś nienormalnego; w derbach z Atleti poradził sobie z tym w pierwszej połowie. Od tego czasu zaufało mu piętnastu trenerów, a jego tytuły liczymy w dziesiątkach. Wśród nich są trzy wygrane w Lidze Mistrzów, trzy niczym byki, jego kolejna pasja.

Z wiekiem zawodnik traci szybkość i równowagę, ale zdobywa pozycję lidera, dojrzałość i staje się wzorem. Tylko w ten sposób możesz przetrwać rok po roku, kiedy prędkość na drodze wzrasta. Wie o tym i odmawia złożenia broni. Jeśli powinien być z czegoś dumny to z podziwu, jaki budzi wśród swoich partnerów. Raúl jutro dobije do 523 spotkań w swoim klubie, w których zawsze zaangażowanie uczestniczył i wypełniał je talentem. Czasami poddawany w wątpliwość przez media, ale nigdy przez Bernabéu, ponieważ jego publiczność nie zapomina. Ponieważ nikt tyle nie dał, kosztując najmniej.