Feliz Cumpleańos Herr Bernd!

Miałem ogromną przyjemność obserwować Bernda Schustera podczas zgrupowania w austriackim Irdning latem tego roku. Ogromną przyjemność, której towarzyszyło spore zaskoczenie.

Wiedziałem, że lata temu zawodnikiem był świetnym, ale i niepokornym. Sam zrezygnował z gry w reprezentacji Niemiec, choć był jej liderem i mógł z nią sięgać po wszystkie zaszczyty Europy i świata. Kariera klubowa również nietuzinkowa - najpierw Barcelona, później Real, na koniec Atlético - to dopiero oryginalna ścieżka!

Obszerny artykuł o nim w magazynie Piłka Nożna, gdzieś tak z końca lat osiemdziesiątych, należał do czytanych przeze mnie najczęściej.

Wiedziałem, że jako trener szybko zdobył zaufanie i szacunek piłkarzy Realu, że chwali się jego metody motywacyjne, że ma dość ciekawe i oryginalne podejście do podopiecznych. Wiedziałem, że mówi to, co myśli o i nie owija w bawełnę. Czy to w temacie sędziów, czy dziennikarzy. Schuster był szczery, czasami do bólu. Jak choćby na swej ostatniej konferencji prasowej w roli trenera Królewskich.

Lecz był też Schuster zły: wybuchający na konferencjach, nielubiany w Madrycie, niekontaktowy, gburowaty i zgoła nieprzyjemny. Tak przynajmniej był przedstawiany.

A w Irdning zobaczyłem człowieka, który do obrazu wykreowanego przez media kompletnie nie pasuje, całkowicie profilowi impertynenckiego indywidualisty nie odpowiada. Nie ma też w sobie nic z mruka czy zadufanego w sobie bubka.

Bernd Schuster w codziennych relacjach z piłkarzami, trenerami, dziennikarzami czy organizatorami zgrupowania był zawsze taki sam - cholernie spokojny, subtelnie miły, w pełni opanowany. Na luzie, z reguły pogodny, choć czasami z lekkim frasunkiem na twarzy.

Taki natychmiast wzbudzający sympatię wujek Bernd. Facet pewny siebie, pewny swego, panujący nad wszystkim i to bez większego wysiłku, tak jakoś naturalnie.

A przede wszystkim, był inny niż cała reszta.



Odniosłem wrażenie, graniczące z pewnością, ze ten facet, trener Realu Madryt, największego klubu świata, jest człowiekiem wolnym. Do szpiku kości, do głębi jestestwa, wolnym. Nic nie musi, może chcieć. Nikt niczego nie może mu kazać, to on i tylko on o sobie decyduje. Szum, popularność, presja - tym się nie przejmuje, tego nie zauważa. Jest jakby obok, jakby ponad. Ma dystans.

I przyznam, ogromnie mi się to spodobało.

Czasami z kimś zażartował, zamienił kilka słów, pograł z piłkarzami, ale nie było mowy o żadnych autografach czy zdjęciach. Żaden kibic nie ośmielił się podejść, chociaż przecież Schuster nie zionął ogniem i nie ciskał wkoło gromów. Wręcz przeciwnie, sprawiał naprawdę miłe wrażenie. Tylko, że on był ponad to wszystko i ta postawa biła od niego na metry.

Dokładnie rok temu bez jednego dnia, po wyjazdowym zwycięstwie nad Barceloną, był wielbiony niemal jak trenerskie bożyszcze. Dwa tygodnie temu został zwolniony, bez skrupułów, bez mrugnięcia okiem, błyskawicznie. Następca czekał tuż obok.

Najwyraźniej bycie ponad, bycie obok tego "wszystkiego zwariowanego", było właściwą postawą.

Chciałbym podziękować za zdobyte w świetnym stylu mistrzostwo Hiszpanii, niezapomniany i zwycięski finał Superpucharu, za dwa symboliczne triumfy nad tym, nad kim triumf smakuje najlepiej, 1:0 na wyjeździe i pogrom 4:1 na Bernabéu, za ogranie każdego silnego rywala do tytułu i wiele wzruszeń.

A przede wszystkim dziękuję za to, że zawsze byłeś sobą, Herr Bernd.

Wszystkiego Co Najlepsze! Nie tylko z okazji urodzin. Zawsze.