Wszystkiego najlepszego, Mahamadou!

Kariera
Mahamadou Diarra przyszedł na świat 18 maja 1981 roku w Bamako, w Mali. Karierę zaczynał w lokalnym zespole CSK Bamako, gdzie spędził dwa sezony. Następnie trafił do Europy, a konkretnie do OFI Kreta. Jednakże pobyt nad Morzem Śródziemnym nie służył pomocnikowi, który po sezonie zdecydował się na przenosiny do Holandii, do Vitesse Arnhem. Tam udało mu się przebić do pierwszej jedenastki i regularnie grać. Po trzech latach spędzonych w Eredivisie zgłosił się po niego Olympique Lyon. Diarra zaakceptował ofertę i poczynając od sezonu 2002/2003 biegał po boiskach Ligue A. W Lyonie szybko przystosował się do taktyki drużyny i stworzył wspaniały duet defensywnych pomocników wraz z Michaelem Essienem. Kiedy Ghańczyk przenosił się do Chelsea, władze OL zaproponowały Mahamadou nowy kontrakt, zdając sobie sprawę, iż wkrótce być może pojawią się oferty za Malijczyka. Tak właśnie się stało i latem 2006 roku Ramón Calderón, prezes Realu Madryt, wydał aż 27 milionów euro na zakup Diarry. Od dwóch sezonów Mahamadou prezentuje barwy Królewskich.

Pierwszy sezon w Madrycie
Fabio Capello, szkoleniowiec Los Blancos w sezonie 2006/2007, widział w Mahamadou piłkarza, który uporządkuje grę zespołu w środku pola. Od samego początku Diarra dostawał szanse gry w pierwszej jedenastce, tworząc duet defensywnych pomocników z Emersonem. Niestety, proces adaptacji do Primera Division trwał bardzo długo, wskutek czego Malijczyk nie prezentował wysokiej formy. Do tego doszły jeszcze problemy w szatni, ponieważ Mahamadou odebrał Ivanowi Helguerze numer na koszulce. Jakby tego było mało, pomocnik wdał się w konflikt z Fabio Capello, którego skrytykował publicznie. Klub zniecierpliwiony słabą grą środka pola sięgnął po Fernando Gago, co jeszcze bardziej osłabiło pozycję Diarry. Mimo tych okoliczności były zawodnik Lyonu nie ustawał w wysiłkach, by osiągnąć wysoką formę. Udało mu się to dopiero w drugiej części sezonu, kiedy to na dobre zadomowił się w pierwszym składzie, zyskał przychylność kibiców i pewność siebie. W najważniejszej części sezonu nie notował słabszych występów i wydawało się, iż w Madrycie znaleziono następcę Claude'a Makelele.

Drugi sezon w Madrycie
Po całkiem udanym pierwszym sezonie drugi zapowiadał się jeszcze lepiej. Do klubu w roli trenera przybył Bernd Schuster, który od razu zapowiedział, że Diarra będzie ważnym zawodnikiem w jego zespole. Ponadto, z Realu Madryt odeszli Emerson, Helguera, De la Red, Granero, czyli rywale o miejsce w składzie. Od pierwszej kolejki notował dobre występy w ekipie niemieckiego szkoleniowca i wydawało się, że jest niezastąpiony. Jednakże po powrocie z Pucharu Narodów Afryki okazało się, iż w wyższej formie znajduje się Fernando Gago, który zajął miejsce za plecami Gutiego. Po kilku tygodniach Diarra znów rozpoczynał spotkania od pierwszej minuty, ponieważ Schuster zdecydował się grać dwoma piotami. Obecnie Mahamadou otrzymuje coraz więcej zadań ofensywnych. W pierwszym sezonie miał rozbijać ataki rywali, a teraz zabiera się za konstruowanie akcji i często podchodzi pod pole karne przeciwnika.

Mocne i słabe strony
Jednym z największych atutów Diarry są jego warunki fizyczne. Malijczyk mierzy 183 cm wzrostu i waży 76 kg. Jest przy tym bardzo umięśniony, co sprawia, iż z łatwością wygrywa pojedynki w powietrzu oraz trudno go powalić na ziemię. Ponadto, cechuje go silne uderzenie, którego jednak nie wykorzystuje. Co więcej, jest skuteczny w odbiorze i destrukcji. Potrafi również wymienić kilka szybkich podań z pierwszej piłki oraz oszukać rywala niespodziewanym zagraniem. Dysponuje również wyśmienita kondycją, dzięki czemu jest w stanie pracować na całym boisku przez pełne 90 minut. Nie postępuje przy tym egoistycznie. Jak każdy piłkarz posiada również pewne mankamenty. Z pewnością brakuje mu przyspieszenia, więc w pojedynkach biegowych z napastnikami nie ma szans. Nie potrafi dryblować i wykonywać efektownych zagrań. Rzadko zdarza mu się także posłać prostopadłą piłkę do napastników lub dośrodkować ze skrzydła.

Sukcesy:
Mistrzostwo Francji: 2003, 2004, 2005, 2006
Superpuchar Francji: 2003, 2004, 2005, 2006
Mistrzostwo Hiszpanii: 2007, 2008
III miejsce na Mistrzostwach Świata U-20 z reprezentacją Mali: 1999